MUSEUM INSEL HOMBROICH
Om inspiratie op te doen voor het vervolg van het project, maakten de leden van de projectgroep op 14 april 2008 een excursie naar het Museum Insel Hombroich, vlakbij Neuss in Duitsland, een museum waar kunst en natuur op harmonieuze wijze in elkaar overgaan.
Op een later tijdstip (16 mei 2008) ging ook een aantal kunstenaars die dit jaar aan het project deelnemen er nog een kijkje nemen. Hieronder een verslag van dit bezoek.
De foto's achter de links (blauw onderstreept) die het verhaal ondersteunen, zijn gemaakt door Philippe Boucher en Yvonne Korringa. Enkele komen van internet
Het Museum Insel Hombroich is gelegen in de restanten van de meanderende loop van het kleine riviertje de Erft. In dit parkachtige gebied met afwisselend waterpartijen, bloeiende weiden, bomen en een oud landgoed, gelegen tegen de flank van een heuvel, staat midden in de natuur een aantal gebouwen van hergebruikte baksteen, ontworpen door de Duitse beeldhouwer Erwin Heerich.
Soms is het gebouw gewoon leeg en vormt het een kunstwerk op zich. Het uitzicht naar buiten maakt daarbij wezenlijk onderdeel uit van het hele gebouw. Soms bevat het een binnenruimte, gevuld met allerlei kunstvoor-werpen, die zonder verdere toelichting bij elkaar zijn gegroepeerd, zodat de bezoeker intuïtief, en op eigen gezag zijn indrukken een plaats moet zien te geven.
Er zijn nergens suppoosten die zeggen dat je je rugzakje af moet doen, of dat je niet met je vingers aan een schilderij mag zitten. Soms is er ergens een touwtje gespannen, ten teken dat het niet de bedoeling is die grens te overschrijden. Andere, meer kwetsbare objecten zijn opgesteld in glazen vitrines.
De deuren naar buiten staan permanent open, en toch ziet alles er verzorgd en schoon uit; witte marmeren vloeren, de kunstwerken sereen opgesteld in een zee van ruimte, met gefilterd helder daglicht, dat door de matglazen ramen in de plafonds naar binnen valt.
Overal heerst vrijheid en ook gastvrijheid, bijvoorbeeld in het restaurant, waar een ieder vrijelijk drankjes of etenswaren kan nemen en er alleen een schaal staat met daarop een briefje "Trinkgeld für das Personal". (Alles is inbegrepen in de entreeprijs en het personeel bestaat uit vrijwilligers).
Langs de paden tref je een broedende zwaan aan (14 april), of een paartje grote Canadese ganzen met jongen, die in alle rust met uitgestrekte pootjes liggen te zonnen, vlak naast het pad (16 mei).
Verspreid over het terrein staan beelden van de beeldhouwer Anatol Herzfeld,
roestige krijgers van ijzer, opgesteld in het gelid, tussen een formatie van eveneens in het gelid staande bomen. Soms dragen deze soldaten een vlinder of een bloem op hun lans in plaats van een ijzeren punt. De werkplaats van Anatol bevindt zich in een uithoek van het terrein, en toont een chaos aan platen ijzer, gereedschappen, werkstukken in wording, alsof de kunstenaar er zelf nog bezig is.
Wat voor ons als projectgroep natuurlijk erg inspirererend was, in verband met het thema van dit jaar, waren de grote hoeveelheden bewerkte natuurstenen, die overal rond de werkplaats van Anatol te vinden waren. Soms opgesteld in een cirkelvormige formatie, zoals "die Kirche". Soms willekeurig in het gras verspreid, als overblijfselen uit een ver verleden.
Allemaal door Anatol voorzien van ingekerfde primitieve figuren van mensen, planten en dieren; zoals bijvoorbeeld een vos of een eland. En dan niet te vergeten de vele mensenhoofden, soms opgesteld als de levende buste van een krachtige persoonlijkheid, maar meestal liggend op de grond, als de schedels van gedode krijgers, achtergelaten op het slagveld, allemaal met hun eigen individuele uitstraling.
Zie voor een verzameling van deze verschillende hoofden, het blok met foto's hier onder.
